Dziś

Po śmierci znienawidzonego w Watykanie papieża, kardynałowie z całego świata zjeżdżają się na konklawe, by wybrać nowego przywódcę Kościoła. Obradom przewodzi kardynał Lawrence, który ma za zadanie jedynie czuwać nad ich sprawnym przebiegiem. Jednak, gdy zaostrza się walka dwóch wrogich frakcji, a na jaw zaczynają wychodzić kompromitujące tajemnice ich kandydatów, Lawrence staje przed dylematem. Zachować bezstronność i pozwolić wybrać osobę niegodną? Czy wbrew zasadom zaangażować się po jednej ze stron? A może poszukać trzeciego rozwiązania? Okazja nadarza się, gdy tuż przed rozpoczęciem głosowania wśród obradujących pojawia się nikomu nieznany kardynał Benitez, tajemniczy współpracownik nieżyjącego papieża. Kim jest? Kto za nim stoi? Jaki ma cel? Czy instytucję Kościoła czeka wstrząs, jakiego nie było w historii? czytaj więcej

Michael wraz z psem Stellą trafia na egzotyczną bezludną wyspę… no, może nie do końca bezludną. Wśród palm, dzikich zwierząt i pnączy żyje tubylec, który otwiera przed nim piękny, choć zagrożony świat.

Kiedy tuż po dużym sztormie 11-letni chłopiec budzi się na plaży bez rodziców, w głowie ma najczarniejsze scenariusze. Ktoś nieznajomy jednak dostrzega go z oddali, a nocą podrzuca mu owoce i wodę. Mężczyzna przypominający japońskiego Robinsona Crusoe jest małomówny, unika statków, a do Michaela podchodzi z dystansem. Czy rozbitkom uda się nawiązać nić porozumienia i znaleźć wspólny język? Królestwo Kensuke to ponadczasowa opowieść o przymierzu człowieka z naturą i sile relacji międzyludzkich. czytaj więcej

„Pani od polskiego” to nowy film w reżyserii Radosława Piwowarskiego, twórcy nagradzanego na międzynarodowych festiwalach filmowych w Wenecji i San Sebastian oraz na FPFF w Gdyni, autora niezapomnianych produkcji: „Pociąg do Hollywood”, „Autoportret z kochanką” oraz „Yesterday”, które trwale zapisały się w polskiej kinematografii. Scenariusz „Pani od polskiego” powstał na bazie autentycznych przeżyć ludzi wywiezionych do przymusowej pracy w Niemczech podczas II wojny światowej. „Pani od polskiego” to filmowy hołd dla kobiet w czasach wojny opowiadający o silnej bohaterce, która poświęca się miłości w brutalnych okolicznościach, wierząc, że na horyzoncie tli się iskra nadziei. To również uniwersalna historia o sile przetrwania, niezgodzie na zło i próbie przeciwstawienia się losowi. W rolach głównych wystąpili: Sylwia Skrzypczak-Piękoś („Wojenne dziewczyny”) oraz Vitalik Havryla („Planeta Singli. Osiem historii”), a partnerują im zarówno polscy, jak i zagraniczni aktorzy. Za powstanie filmu odpowiedzialni są uznani twórcy filmowi, w tym, świętej pamięci, operator Arkadiusz Tomiak („Karbala”, „Obława”), scenograf Wojciech Żogała („Kurier”, „Bogowie”) i charakteryzator Waldemar Pokromski („Chłopi”, „Zimna wojna”). Za produkcję odpowiedzialna jest Wytwórnia Filmów Fabularnych i Dokumentalnych („Czerwone maki”, „Strzępy”). 1942 rok. Kresy. Silna i niezależna Eliza rozpoczyna pracę jako nauczycielka w wiejskiej szkole. Tam poznaje Stacha – unikającego obowiązków, za to lubiącego kłopoty chłopaka, który staje się obiektem jej fascynacji i rodzącej się w niej wielkiej miłości. Stach zostaje jednak zesłany na roboty przymusowe na tereny III Rzeszy. Po jego wyjeździe, Eliza rodzi ich wspólne dziecko i wraz z niemowlęciem na rękach rusza śladami ukochanego. Odnajduje go we Frankfurcie i tam próbują przeżyć, mimo nieludzkich warunków i ciągłych upokorzeń. Eliza cały czas walczy o swoją godność, życie dziecka i – co najtrudniejsze – o miłość Stacha, który początkowo uznawał ich relację za przelotny romans. Teraz w ogniu wojennej próby oboje poznają się naprawdę, a istniejąca między nimi więź zmienia się wraz z upływem czasu. czytaj więcej

W 2024 roku, na fali popularności kina i kultury Azji, katowickie Kino Kosmos zabrało widzów i widzki w niezwykłą podróż śladami azjatyckiej kinematografii, obyczajów i kultury największego kontynentu na Ziemi. Mimo wyświetlenia ponad 50 filmów dla ponad 4 tysięcy widzów, nie zrealizowaliśmy w mijającym roku całego zaplanowanego programu – ale wspomnienia wypełnionych po brzegi sal na seansach premierowych i odrestaurowanych klasykach tylko zachęciły nas, żeby kontynuować z Wami tę podróż. W maju 2025 roku w Kinie Kosmos przeniesiemy się do Indii lat 60., gdzie żył i tworzył Satyajit Ray. O bengalskim mistrzu Akira Kurosawa wypowiedział się niegdyś w następujących słowach: „Nie widzieć filmów Raya, to jakby nie oglądać nigdy słońca lub księżyca”.

Samotna kobieta (Charulata), znana w Polsce również jako Samotna żona, to film uznawany za jeden z najwybitniejszych w karierze Satyajita Raya. W tej opowieści, opartej na noweli bengalskiego klasyka Rabindranatha Tagorego, reżyser powraca do motywu rozdziału świata kobiet i mężczyzn, tym razem w środowisku bogatszych warstw indyjskiego społeczeństwa pod koniec XIX wieku.

Charu, młoda żona wydawcy lokalnego pisma politycznego, całe dnie spędza w domu, opuszczona przez wiecznie zajętego starszego mężczyznę. Fascynuje ją literatura, ma aspiracje pisarskie, ale te nieśmiało rozkwitają dopiero wtedy, gdy w domostwie pojawia się Amal, brat męża. Początkowe porozumienie artystycznych dusz zamienia się w niebezpieczną bliskość. Charu musi w tym układzie odnaleźć miejsce dla siebie i własnych dążeń. Film Raya, niezwykle oszczędny w słowach, opiera się na zniuansowanej wizualności. Skłębione i intensywne znaczenia emocjonalne ujawniają się w ruchach i gestach postaci, w ich spojrzeniach, w subtelnych trajektoriach kamery. To przykład zarazem mistrzowstwa i subtelności w opanowaniu formy filmowej.
Pokaz filmu Samotna kobieta (Charulata 1964) w wersji odrestaurowanej. czytaj więcej

Zdobywca OSCARA, niepowtarzalny NICOLAS CAGE szuka zemsty na grupie surferów, którzy upokorzyli go na oczach nastoletniego syna. Rozpalona piekielnym upałem australijska plaża staje się koszmarną pułapką dla zwykłego faceta, który chciał tylko skorzystać z uroków tutejszych fal.

Były surfer (Nicolas Cage) powraca na rajską plażę swojego dzieciństwa, by spędzić czas z nastoletnim synem. To ma być męski weekend pośród oceanicznych fal. Jednak grupa lokalsów roszczących sobie prawa do tutejszej plaży, zabrania przybyszom wstępu na „ich teren”. Rozdrażniony przez zaczepki aroganckich osiłków mężczyzna próbuje pokazać kto tu rządzi i zachować twarz w oczach syna. Wkrótce boleśnie przekona się jednak, w jak nierówną wdał się grę. Rozpalona piekielnym upałem plaża staje się koszmarną pułapką, z której wyrwać się może jedynie stawiając czoła lokalnej bandzie, przed którą drży nawet policja. czytaj więcej

Gwiazda Pameli Anderson rozbłyska na nowo! Ikona lat 90. w „The Last Showgirl" powraca na ekrany rolą życia – i to taką, w której pobrzmiewają echa jej własnej biografii. Film w reżyserii Gii Coppoli zdobył Nagrodę Specjalną Jury na festiwalu w San Sebastian, zaś najlepszy występ w karierze przyniósł Anderson pierwszą nominację do Złotego Globu. Na drugim planie towarzyszą jej nominowana do BAFTA za brawurową rolę kelnerki Jamie Lee Curtis (Oscar za „Wszystko wszędzie naraz"), Dave Bautista („Diuna", seria „Strażnicy Galaktyki"), który tym razem nie udaje superbohatera, i Kiernan Shipka („Kod zła", serial „Mad Men"). Gia Coppola z wrażliwością i uwagą godną Seana Bakera opowiada poruszającą historię kobiety, która nie pozwala się zepchnąć na boczny tor.
Shelley (Anderson) występuje w rewii w Las Vegas. Praca jest jej ogromną pasją i sposobem na realizację siebie, dla niej przed laty poświęciła rodzinę. Dziś dowiaduje się, że spektakl, któremu oddała wszystko, schodzi z afisza. Ale choć 57-letnia tancerka słyszy zewsząd, że jej czas już minął, nie zamierza zejść ze sceny. W mieście, które wabi jak fatamorgana, by brutalnie obudzić ze snu, kobieta walczy o swoje marzenia i odzyskanie relacji z córką. Dojrzała tancerka bez klasycznego wykształcenia i matka, która nigdy nie była idealna - Shelly to pełnokrwista bohaterka, której życie nie oszczędza, ale która udowadnia, że koniec może być nowym początkiem. Hołdem dla Anderson i jej historii jest napisana na potrzeby filmu, nominowana do Złotego Globu piosenka Miley Cyrus „Beautiful That Way".
Intymny, rozpięty pomiędzy iluzjami a rzeczywistością, luksusową fasadą a surowym życiem, które toczy się za jej kulisami, „The Last Showgirl" jest także unikatowym portretem miasta. Zwykle pokazywane nocą, rozświetlone neonami niczym park rozrywki, Las Vegas u Gii Coppoli jest filmowane za dnia na ziarnistej taśmie 16 mm, by odsłonić, co kryje się za blichtrem i magią. Niezwykłe uczucie „zamknięcia w akwarium", które może towarzyszyć przebywaniu w stolicy rozrywki, oddają zastosowane specjalne anamorficzne obiektywy. Las Vegas u Coppoli jest miejscem bez kryjącego upływ czasu make-upu, którego splendor nieuchronnie przemija - i które łączy z Shelley wspólna niepewna, ale pełna nadziei przyszłość. czytaj więcej

Maja, mimo że poświęciła aktorstwu całe swoje młode życie, zmaga się z brakiem wiary w siebie i rozważa podjęcie studiów na innym kierunku.

Wszystko zmienia się, gdy pojawia się nowy, pełen pasji reżyser, który stosuje wątpliwe metody pracy. Ma przygotować dyplom ze studentami, a Maja dostaje nową szansę i zaczyna działać z ogromnym zaangażowaniem. Jednak z czasem boleśnie się przekonuje, że charyzmatyczny reżyser manipuluje nie tylko jej uczuciami, ale również relacjami i aspiracjami pozostałych młodych aktorów. Czy studenci zdołają oprzeć się legendarnemu twórcy? Jaka jest cena marzeń?

Nagrody zdobyte na 49. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni:

Najlepszy debiut reżyserski lub drugi film - wyróżnienie Korek Bojanowski, wyróżnienie dla Nel Kaczmarek
Don Kichot - Nagroda Polskiej Federacji Dyskusyjnych Klubów Filmowych Korek Bojanowski
Nagroda im. Janusza “Kuby” Morgensterna PERSPEKTYWA za rok 2024
Nagroda Ministry Kultury i Dziedzictwa Narodowego w kategorii Film za rok 2024 czytaj więcej

Akcja filmu rozgrywa się w niedalekiej przyszłości. Bezrobotna nauczycielka Max (w tej roli Blanche Gardin) wraz z córką Paulą trudnią się drobnymi kradzieżami. Ich łupem najczęściej padają roboty, które sprzedają później na części na czarnym rynku, zdobywając pieniądze pozwalające im na codzienną egzystencję.

Życie bohaterek zostaje wywrócone do góry nogami, kiedy w ich ręce trafia robot domowy typu T.0 o imieniu Théo – zbyt stary, by dało się go sprzedać. Gadatliwa, ciekawska, pomocna, a przy tym niezwykle racjonalna maszyna z miejsca zdobywa sympatię Pauli, od dawna marzącej o robocie. Na pierwszy rzut oka wydaje się, że nic gorszego nie mogło przytrafić się Max, która robotów i nowoczesnych technologii nienawidzi. Na skutek zbiegu niekorzystnych okoliczności sytuacja bohaterek nagle poważnie się komplikuje. Może to właśnie mechaniczny przyjaciel okaże się tym, czego Max najbardziej teraz potrzebuje?

Pełnometrażowy debiut Guida Callegariego to połączenie ciepłej komedii akcji z elementami kina science fiction. Bo kto powiedział, że robot nie może być najlepszym przyjacielem człowieka? czytaj więcej