Dziś

Filmy w Nostromo jeszcze nigdy nie były tak kosmiczne! Już w listopadzie zaprezentujemy Wam nowy ekran na dużej sali Kina Kosmos i jego wielkie piękno. Z tej okazji pokażemy film… „Wielkie piękno”! Dobrze wiemy, że każda zmiana, która poprawia filmowe wrażenia w naszym kinie, nie miałaby sensu bez Was. Dlatego poza filmem Paola Sorrentino zaprezentujemy również klasyk wybrany przez naszych widzów w głosowaniu internetowym! Celebracja nowego ekranu pod hasłem „Wielkie piękno” jest częścią obchodów 60. urodzin Kina Kosmos, które dumnie kroczy w przyszłość kinematografii.

10 listopada, poniedziałek, godz. 18:00
„Wielkie Piękno” na Wielkim Pięknym Ekranie. Seans z prelekcją filmoznawcy Patryka Dusia.

O filmie: „Wielkie piękno” to wizualnie oszałamiająca, kontemplacyjna podróż przez Rzym i życie głównego bohatera filmu, Jepa Gambardelli, starzejącego się dziennikarza i pisarza, który po latach hedonistycznego życia zaczyna rozliczać się ze swoją przeszłością. Słynący z ironicznego dystansu i bycia stałym bywalcem elitarnych przyjęć, Jep z pozornym spokojem dryfuje przez świat włoskiej wyższej sfery. Jednak pod powierzchnią blichtru, rozmów o sztuce i filozofii kryje się głęboka tęsknota za autentycznym pięknem i duchowym spełnieniem.

Film Paolo Sorrentino jest nie tylko melancholijną medytacją nad przemijaniem i pustką życia towarzyskiego, lecz także listem miłosnym do Rzymu – miasta pełnego kontrastów, historii i ukrytych cudów. Rzym, nostalgiczny i okrutny, staje się równorzędnym bohaterem. Jego zabytki, ulice i życie nocne tworzą kontrast między historycznym pięknem a współczesną dekadencją. Stylowa reżyseria, wyrafinowane zdjęcia i symboliczne obrazy tworzą razem film, który bywa porównywany do dzieł Federica Felliniego, zwłaszcza do „Słodkiego życia”.

O prelegencie: Absolwent kulturoznawstwa na Uniwersytecie Śląskim oraz Szkoły Pisania magazynu Dwutygodnik; kinoman, idealista, urzędnik. Wyróżniony w tarnogórskim konkursie prelegenckim; pisał dla Final Girls oraz artPapieru. W filmie szuka dobrej narracji oraz możliwości poszerzania horyzontów. Przygląda się relacjom nowej męskości i neoliberalizmu.

„Do Sorrentino przyciąga mnie jego sposób budowania aury nostalgii i umiejętność łączenia doniosłości z dziwactwem. Tak, jak bohaterowie w jego filmach tęsknią do intensywności nastoletnich pierwszych razów, tak też ja wciąż szukam filmu, który zachwyci mnie w ten sam sposób co Wielkie piękno” - pisze prelegent Patryk Duś.
-------------------------------

· 17 listopada, poniedziałek, godz. 18:00
Jeden z filmów wybranych przez widzów, którego walory wizualne zaprezentują się na Sali Nostromo tak zjawiskowo, jak nigdy przedtem:

- „Czarnoksiężnik z Oz” (1939)
- „Casablanca” (1942)
- „Deszczowa piosenka” (1952)
- „Odgłosy” („Suspiria”, 1977)
- „Blade Runner” (1982)
- „Diuna” (1984) czytaj więcej

Po zdobyciu Złotego Lwa i czterech Oscarów za Biedne istoty, reżyser Yorgos Lanthimos, powraca z filmem Bugonia, godnym następcą poprzedniego dzieła i pozycją obowiązkową tej jesieni.

Bugonia, czarna jak smoła komedia, w której spotykają się zwolennicy teorii spiskowych i elity korporacyjne, powoli zamienia fabułę porwania w klaustrofobiczną walkę o losy planety.

Samo słowo "bugonia" odnosi się do starożytnego, brutalnego rytuału opartego na wierzeniu, że z martwego wołu mogą wyłonić się pszczoły, pomagając pszczelarzom odzyskać utracone pszczoły miodne.
W filmie Lanthimosa Jesse Plemons wciela się w Teddy'ego, pszczelarza szczególnie zaniepokojonego spadkiem populacji pszczół miodnych. Jest on również radykalnym sceptykiem wobec praktycznie wszystkiego. Wraz z biegiem fabuły jesteśmy coraz bardziej przekonani, że Teddy nie jest zwykłym dziwakiem, ale wierzącym w spiski szaleńcem. Przekonanie to potwierdza się, gdy Teddy i jego kuzyn Don (Aidan Delbis) porywają Michelle, lodowatą dyrektor generalną dużej firmy farmaceutycznej. Powód: są pewni, że jest ona kosmitką, która ma zniszczyć Ziemię. W tej roli muza reżysera czyli Emma Stone.

Bugonia, która w zamierzeniu reżysera odzwierciedla nasz świat w jego obecnym stanie i ma na celu sprowokowanie szczerej refleksji, już zapewniła sobie miejsce wśród najlepszych filmów roku.

Yorgos Lanthimos stworzył swój najodważniejszy jak dotąd film, a Emma Stone i Jesse Plemons dają popis swoich najlepszych w karierze kreacji aktorskich i tworzą niezapomnianą parę.
Scenariusz jest dziełem scenarzysty serialu Sukcesja i filmu Menu, Willa Tracy'ego.
Bugonia oparta jest na koreańskim filmie Save the Green Planet z 2003 roku.
Płodny dorobek Lanthimosa obejmuje wyjątkowe filmy: "Kieł", nominowany do Oscara " Lobster", nominowany do Złotej Palmy obraz "Zabicie świętego jelenia" oraz "Faworyta" z nagrodzoną Oscarem za główną rolę, Oliwię Colman i odnoszący triumfy film "Biedne istoty", który zdobył 11 nominacji do Oscara i zgarnął cztery statuetki, w tym dla najlepszej aktorki, Emmy Stone. czytaj więcej

„Być kochaną” – nowy film producentów „Najgorszego człowieka na świecie” – przewrotnie przypomina, że najważniejsza z miłości to ta, którą obdarzamy siebie samych. Czerpiąc z własnych doświadczeń, debiutująca w pełnym metrażu Lilja Ingolfsdottir stworzyła wielowymiarową opowieść o kobiecie, która po porażce pierwszego związku ma odwagę dać sobie drugą szansę. Wyróżniony aż pięcioma nagrodami na festiwalu w Karlowych Warach oraz niekwestionowany zwycięzca norweskiego odpowiednika Oscarów, „Być kochaną” urzeka empatią i szczerością w stawianiu pytań o miłość, bliskość i samoakceptację.

Maria (Helga Guren) wchodzi w kolejną relację z nadzieją na nowy początek. Wystarczy jedno spojrzenie i czuje się, jakby znała Sigmunda (Oddgeir Thune) całe życie, a namiętny romans szybko przeradza się w poważny związek. Historia w „Być kochaną” zaczyna się tam, gdzie kończy się większość love stories. Codzienność w patchworkowej rodzinie szybko ujawnia niespełnione ambicje, niewyrażone uczucia i sprzeczne potrzeby, które kumulują się w emocjonalną bombę – a ta pewnego wieczoru wybucha.

W „Być kochaną” przejrzy się wiele kobiet, które starają się pogodzić bycie partnerką i matką, bez rezygnowania z siebie. Empatyczny, ale stawiający na szczerość, pełen gniewu i łez, a jednak terapeutyczny film Norweżki proponuje głęboką refleksję nad tym, kim jesteśmy w relacjach i z czego rezygnujemy, próbując sprostać cudzym oczekiwaniom. „Być kochaną” pozwala jednak uwierzyć w kolejną szansę, widząc w kryzysie początek pięknej, nowej relacji: ze sobą. czytaj więcej

Kiedy Gośka (Agata Turkot) poznaje w internecie Grześka (Tomasz Schuchardt), jest przekonana, że to w końcu Ten Jedyny. Grzesiek wariuje na jej punkcie, obsypuje kwiatami, oświadcza się w Wenecji.To musi być miłość, prawda? Ale na tym perfekcyjnym obrazku szybko zaczynają pojawiać się rysy.Wkrótce ich wspólny dom staje się dla Gośki najniebezpieczniejszym z miejsc.

Smarzowski zagląda do „dobrych domów”, gdzie dzieją się rzeczy, o których większość woli milczeć.

Dom dobry to film o granicach miłości, którego nie da się zapomnieć. czytaj więcej

„Franz Kafka” – długo oczekiwana, międzynarodowa produkcja w reżyserii wielokrotnie nagradzanej Agnieszki Holland – to nie tylko portret literackiej ikony XX wieku, która nieprzerwanie inspiruje artystów i fascynuje kolejne pokolenia. To opowieść o wrażliwym człowieku, którego lęki i dylematy mocno rezonują z dzisiejszym młodym pokoleniem. Reżyserka podąża śladami swojego bohatera, budując z najważniejszych momentów jego życia niezwykłą mozaikę.

Franz Kafka – młody człowiek uwięziony w koszmarze biurokratycznej codzienności, przypominającej dzisiejszą rzeczywistość pracowników wielkich korporacji. Wegetarianin z wyboru – zanim stało się to powszechne. Syn despotycznego ojca uwikłany w kruche relacje z kobietami. Pogrążony w egzystencjalnym kryzysie na długo przed tym, kiedy samotność stała się efektem ubocznym mediów społecznościowych. Niezrozumiany, pełen lęków, uciekał w świat ironii, absurdu i wyobraźni, tworząc dzieła, które uczyniły go jednym z najwybitniejszych pisarzy XX wieku. Obraz Agnieszki Holland jest polskim kandydatem do Oscara za najlepszy film międzynarodowy! czytaj więcej

Po czternastu latach odsiadki Anker wychodzi z więzienia z jednym celem: odzyskać zrabowaną fortunę. Problem w tym, że łup ukrył jego brat – Manfred, który dziś przedstawia się jako John Lennon i dryfuje we własnym świecie zaburzonej tożsamości. Dla brutalnego, impulsywnego Ankera krucha psychika Manfreda to pole minowe – a zarazem jedyna droga do celu.

Na tropie zaginionych pieniędzy bracia trafiają na ekipę osobliwych wyrzutków, którzy zamiast pomóc, tylko komplikują sprawy. Aby odzyskać fortunę, Anker musi reaktywować legendarny zespół The Beatles – bo tylko John Lennon zna miejsce ukrycia łupu.

„Ostatni wiking” to szalona, pełna absurdu jazda bez trzymanki przez przeszłość, popękaną psychikę, braterską lojalność i świat, w którym logika przestała obowiązywać.

Nagrodzony Oscarem reżyser Anders Thomas Jensen po raz kolejny udowadnia, że w duecie z Madsem Mikkelsenem tworzy filmy kultowe. czytaj więcej

Introwertyczna Monia (pierwsza główna rola Magdaleny Maścianicy) jest wampirzycą. Zatrudnienie w domu spokojnej starości pozwala jej żywić się pobieraną niezauważenie krwią od zmarłych pacjentów, a kontakty międzyludzkie ograniczać do rozmów z dotkniętymi demencją seniorami. Czuje się bezpiecznie i pewnie mogłaby jeszcze tak długo funkcjonować, gdyby na jej drodze nie stanął pewien śmiertelnik – Czarek (Michał Sikorski).

Chłopak jest pierwszą osobą, która odkrywa sekret Moni, ale nikomu go nie ujawnia. W tym samym czasie w ośrodku zaczynają dziać się niepokojące rzeczy. Na ciele zmarłych pacjentów zostają znalezione ślady ugryzień. Czyżby Monia zapomniała o środkach ostrożności i postanowiła pójść na całość?

Pełnometrażowy debiut Pawła Podolskiego rzuca nowe światło na polskie kino wampiryczne. Oryginalne poczucie humoru w połączeniu z refleksją na temat kruchości życia i brakiem zgody na przemijanie tworzy prawdziwą mieszankę wybuchową. czytaj więcej