Dziś

Po zdobyciu Złotego Lwa i czterech Oscarów za Biedne istoty, reżyser Yorgos Lanthimos, powraca z filmem Bugonia, godnym następcą poprzedniego dzieła i pozycją obowiązkową tej jesieni.

Bugonia, czarna jak smoła komedia, w której spotykają się zwolennicy teorii spiskowych i elity korporacyjne, powoli zamienia fabułę porwania w klaustrofobiczną walkę o losy planety.

Samo słowo "bugonia" odnosi się do starożytnego, brutalnego rytuału opartego na wierzeniu, że z martwego wołu mogą wyłonić się pszczoły, pomagając pszczelarzom odzyskać utracone pszczoły miodne.
W filmie Lanthimosa Jesse Plemons wciela się w Teddy'ego, pszczelarza szczególnie zaniepokojonego spadkiem populacji pszczół miodnych. Jest on również radykalnym sceptykiem wobec praktycznie wszystkiego. Wraz z biegiem fabuły jesteśmy coraz bardziej przekonani, że Teddy nie jest zwykłym dziwakiem, ale wierzącym w spiski szaleńcem. Przekonanie to potwierdza się, gdy Teddy i jego kuzyn Don (Aidan Delbis) porywają Michelle, lodowatą dyrektor generalną dużej firmy farmaceutycznej. Powód: są pewni, że jest ona kosmitką, która ma zniszczyć Ziemię. W tej roli muza reżysera czyli Emma Stone.

Bugonia, która w zamierzeniu reżysera odzwierciedla nasz świat w jego obecnym stanie i ma na celu sprowokowanie szczerej refleksji, już zapewniła sobie miejsce wśród najlepszych filmów roku.

Yorgos Lanthimos stworzył swój najodważniejszy jak dotąd film, a Emma Stone i Jesse Plemons dają popis swoich najlepszych w karierze kreacji aktorskich i tworzą niezapomnianą parę.
Scenariusz jest dziełem scenarzysty serialu Sukcesja i filmu Menu, Willa Tracy'ego.
Bugonia oparta jest na koreańskim filmie Save the Green Planet z 2003 roku.
Płodny dorobek Lanthimosa obejmuje wyjątkowe filmy: "Kieł", nominowany do Oscara " Lobster", nominowany do Złotej Palmy obraz "Zabicie świętego jelenia" oraz "Faworyta" z nagrodzoną Oscarem za główną rolę, Oliwię Colman i odnoszący triumfy film "Biedne istoty", który zdobył 11 nominacji do Oscara i zgarnął cztery statuetki, w tym dla najlepszej aktorki, Emmy Stone. czytaj więcej

„Być kochaną” – nowy film producentów „Najgorszego człowieka na świecie” – przewrotnie przypomina, że najważniejsza z miłości to ta, którą obdarzamy siebie samych. Czerpiąc z własnych doświadczeń, debiutująca w pełnym metrażu Lilja Ingolfsdottir stworzyła wielowymiarową opowieść o kobiecie, która po porażce pierwszego związku ma odwagę dać sobie drugą szansę. Wyróżniony aż pięcioma nagrodami na festiwalu w Karlowych Warach oraz niekwestionowany zwycięzca norweskiego odpowiednika Oscarów, „Być kochaną” urzeka empatią i szczerością w stawianiu pytań o miłość, bliskość i samoakceptację.

Maria (Helga Guren) wchodzi w kolejną relację z nadzieją na nowy początek. Wystarczy jedno spojrzenie i czuje się, jakby znała Sigmunda (Oddgeir Thune) całe życie, a namiętny romans szybko przeradza się w poważny związek. Historia w „Być kochaną” zaczyna się tam, gdzie kończy się większość love stories. Codzienność w patchworkowej rodzinie szybko ujawnia niespełnione ambicje, niewyrażone uczucia i sprzeczne potrzeby, które kumulują się w emocjonalną bombę – a ta pewnego wieczoru wybucha.

W „Być kochaną” przejrzy się wiele kobiet, które starają się pogodzić bycie partnerką i matką, bez rezygnowania z siebie. Empatyczny, ale stawiający na szczerość, pełen gniewu i łez, a jednak terapeutyczny film Norweżki proponuje głęboką refleksję nad tym, kim jesteśmy w relacjach i z czego rezygnujemy, próbując sprostać cudzym oczekiwaniom. „Być kochaną” pozwala jednak uwierzyć w kolejną szansę, widząc w kryzysie początek pięknej, nowej relacji: ze sobą. czytaj więcej

Paryż, 1835 rok. Fryderyk Chopin ma 25 lat i jest ulubieńcem paryskich salonów, arystokracji i króla Francji. Żadne znaczące wydarzenie nie może odbyć się bez jego udziału. Widzimy go podczas nocnych eskapad i afterparty po koncertach. Zazwyczaj pełnego energii, przykrywającego chorobę żartem. Jego życie ucieka, jednak Fryderyk nie zwalnia. Tworzy swoje największe dzieła, czasem na specjalne zamówienie, a jednocześnie z powodów finansowych, udziela lekcji gry na fortepianie. Jest podziwiany przez przyjaciół i uwielbiany przez kobiety. Z czasem jednak odkrywa, że najważniejsza w jego życiu jest muzyka. czytaj więcej

Kiedy Gośka (Agata Turkot) poznaje w internecie Grześka (Tomasz Schuchardt), jest przekonana, że to w końcu Ten Jedyny. Grzesiek wariuje na jej punkcie, obsypuje kwiatami, oświadcza się w Wenecji.To musi być miłość, prawda? Ale na tym perfekcyjnym obrazku szybko zaczynają pojawiać się rysy.Wkrótce ich wspólny dom staje się dla Gośki najniebezpieczniejszym z miejsc.

Smarzowski zagląda do „dobrych domów”, gdzie dzieją się rzeczy, o których większość woli milczeć.

Dom dobry to film o granicach miłości, którego nie da się zapomnieć. czytaj więcej

„Franz Kafka” – długo oczekiwana, międzynarodowa produkcja w reżyserii wielokrotnie nagradzanej Agnieszki Holland – to nie tylko portret literackiej ikony XX wieku, która nieprzerwanie inspiruje artystów i fascynuje kolejne pokolenia. To opowieść o wrażliwym człowieku, którego lęki i dylematy mocno rezonują z dzisiejszym młodym pokoleniem. Reżyserka podąża śladami swojego bohatera, budując z najważniejszych momentów jego życia niezwykłą mozaikę.

Franz Kafka – młody człowiek uwięziony w koszmarze biurokratycznej codzienności, przypominającej dzisiejszą rzeczywistość pracowników wielkich korporacji. Wegetarianin z wyboru – zanim stało się to powszechne. Syn despotycznego ojca uwikłany w kruche relacje z kobietami. Pogrążony w egzystencjalnym kryzysie na długo przed tym, kiedy samotność stała się efektem ubocznym mediów społecznościowych. Niezrozumiany, pełen lęków, uciekał w świat ironii, absurdu i wyobraźni, tworząc dzieła, które uczyniły go jednym z najwybitniejszych pisarzy XX wieku. Obraz Agnieszki Holland jest polskim kandydatem do Oscara za najlepszy film międzynarodowy! czytaj więcej

Zapraszamy na przedpremierę filmu nagrodzonego Złotymi Lwami na tegorocznym Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni.
Grupa nastoletnich ministrantów, sfrustrowana obojętną postawą dorosłych i instytucji Kościoła wobec niesprawiedliwości społecznej, postanawia wdrożyć własny, nietypowy plan odnowy moralnej. Uzbrojeni w młodzieńczy bunt i własną interpretację Pisma Świętego zakładają podsłuch… w konfesjonale, aby lepiej poznać swoich sąsiadów. Zamaskowani niczym Zorro i z ambicjami na miarę Robin Hooda, stają się sędziami w swoim osiedlowym świecie, pomagając potrzebującym i wymierzając kary za grzechy. Jednak ich misja zamienia się w niebezpieczną grę, a chłopcy, stosując własny, idealistyczny kodeks honorowy, zaczynają balansować na cienkiej granicy między dobrem a złem. Prawdziwe życie blokowiska miesza się z misją wprost z komiksów o superbohaterach, ale zamiast peleryn, bohaterowie noszą komże.
Film balansuje między dramatem a czarnym humorem, a jego styl przypomina bardziej rapowy manifest niż szkolną katechezę. „Ministranci” to kino, które nie boi się zadawać trudnych pytań o religię, wspólnotę, winę i odkupienie — ale robi to bez kaznodziejstwa, a z luzem, emocją i mocą autentycznego przekazu.
Nagrody:
Na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni „Ministranci” otrzymali Złote Lwy dla najlepszego filmu, nagrody za najlepszy scenariusz i montaż, Nagrodę Sieci Kin Studyjnych oraz Złotego Klakiera - nagrodę publiczności dla najdłużej oklaskiwanego filmu. czytaj więcej

10-letni Janek ma wybujałą wyobraźnię. Ciągle zmyśla i wyobraża sobie, że jest super bohaterem. Kiedy jego starsza siostra zostaje podmieniona przez demonicznego Utopca na wstrętnego Podciepa, nikt mu nie wierzy. Na dodatek zasmucony i wystraszony chłopiec zostaje wysłany przez rodziców na wakacje na Śląsk. Janek postanawia odbić siostrę ze świata demonów, a jego największym sprzymierzeńcem okaże się zwariowany Pradziadek Marcin, były Górnik. czytaj więcej

„Złote gody” to coroczne wyjątkowe święto filmów, które obchodzą swoje pięćdziesięciolecie – tytułów wciąż żywych, poruszających i aktualnych. To okazja, by wrócić do wielkich historii i zobaczyć je na nowo: na dużym ekranie, z kontekstem, komentarzem i prawdziwymi emocjami.
W Dzień Niepodległości zaprezentujemy „Zaklęte Rewiry”. Gorzki portret społecznych napięć PRL-u, o którym opowie historyk kina polskiego Maciej Kędziora.
11 listopada, wtorek, godz. 18:00
Zaklęte rewiry | reż. Janusz Majewski | Polska 1975 | 95 minut
Prelekcja przed seansem: Maciej Kędziora
Ekranizacja głośnej przed wojną powieści Tadeusza Kurtyki, znanego pod pseudonimem Henryk Worcell. Autor na podstawie własnych obserwacji i doświadczeń, które posiadł terminując przez kilka lat jako kelner w krakowskim Grand Hotelu, przedstawił „od kuchni” wielką restaurację z lat trzydziestych. Po raz pierwszy książka wydana została w roku 1936, później doczekała się kilku wznowień. Reżyser Janusz Majewski, autor filmów „Zazdrość i medycyna” i „Sublokator”, znalazł w tej interesującej powieści idealny materiał do filmowej adaptacji.
Początek lat 30-ych. Kilkunastoletni Roman Boryczko (Marek Kondrat) zostaje przyjęty jako pomywacz do restauracji wielkiego hotelu „Pacyfik”. Mieszka w obskurnej klitce z chłopcem z bufetu. Frycem. Bystry i chętny, szybko zdobywa sympatię i awansuje - dzięki Frycowi - do bufetu. Obaj chłopcy uczą się do egzaminu kelnerskiego. Romkowi podoba się jedna z pracujących w restauracji dziewcząt, Zośka, ale właściciel hotelu stary Pancer, wyrzuca ją za jakieś przewinienie. Chłopca natomiast prześladuje brutalny i złośliwy kelner Fornalski. Także kierownik restauracji Albin, bratanek Pancera wystawia często Romka na ciężkie próby.
Jeden z najciekawszych przykładów polskiego kina lat 70., który w niezwykle sugestywny sposób oddaje klimat międzywojennej elegancji i społecznych hierarchii. Film imponuje inscenizacją i dbałością o detale, ukazując świat luksusowego hotelu jako mikrokosmos władzy, ambicji i ludzkich napięć.

(na podstawie opisu z filmpolski.pl) czytaj więcej