Flow
Katowice 02.05.2025, g. 15:20
od 14.50 pln
Charyzmatyczny kot stoi na czele nietypowej grupy, w skład której wchodzą labrador, kapibara, lemur i ogromny ptak. Zwierzęta znajdują się w łodzi, która – niczym biblijna arka Noego – dryfuje po zalanym przez wielką wodę świecie. Wspólnie nauczą się, jak dzięki współpracy mogą żyć w nowej, trudnej rzeczywistości.
Film miał swoją światową premierę w konkursie „Un Certain Regard” w Cannes, na Festiwalu w Annecy otrzymał m.in. Nagrodę Jury oraz Nagrodę Publiczności. Łotewski kandydat do Oscara.
Film miał swoją światową premierę w konkursie „Un Certain Regard” w Cannes, na Festiwalu w Annecy otrzymał m.in. Nagrodę Jury oraz Nagrodę Publiczności. Łotewski kandydat do Oscara.
The Last Showgirl
Katowice 02.05.2025, g. 15:40
od 14.50 pln
Gwiazda Pameli Anderson rozbłyska na nowo! Ikona lat 90. w „The Last Showgirl" powraca na ekrany rolą życia – i to taką, w której pobrzmiewają echa jej własnej biografii. Film w reżyserii Gii Coppoli zdobył Nagrodę Specjalną Jury na festiwalu w San Sebastian, zaś najlepszy występ w karierze przyniósł Anderson pierwszą nominację do Złotego Globu. Na drugim planie towarzyszą jej nominowana do BAFTA za brawurową rolę kelnerki Jamie Lee Curtis (Oscar za „Wszystko wszędzie naraz"), Dave Bautista („Diuna", seria „Strażnicy Galaktyki"), który tym razem nie udaje superbohatera, i Kiernan Shipka („Kod zła", serial „Mad Men"). Gia Coppola z wrażliwością i uwagą godną Seana Bakera opowiada poruszającą historię kobiety, która nie pozwala się zepchnąć na boczny tor.
Shelley (Anderson) występuje w rewii w Las Vegas. Praca jest jej ogromną pasją i sposobem na realizację siebie, dla niej przed laty poświęciła rodzinę. Dziś dowiaduje się, że spektakl, któremu oddała wszystko, schodzi z afisza. Ale choć 57-letnia tancerka słyszy zewsząd, że jej czas już minął, nie zamierza zejść ze sceny. W mieście, które wabi jak fatamorgana, by brutalnie obudzić ze snu, kobieta walczy o swoje marzenia i odzyskanie relacji z córką. Dojrzała tancerka bez klasycznego wykształcenia i matka, która nigdy nie była idealna - Shelly to pełnokrwista bohaterka, której życie nie oszczędza, ale która udowadnia, że koniec może być nowym początkiem. Hołdem dla Anderson i jej historii jest napisana na potrzeby filmu, nominowana do Złotego Globu piosenka Miley Cyrus „Beautiful That Way".
Intymny, rozpięty pomiędzy iluzjami a rzeczywistością, luksusową fasadą a surowym życiem, które toczy się za jej kulisami, „The Last Showgirl" jest także unikatowym portretem miasta. Zwykle pokazywane nocą, rozświetlone neonami niczym park rozrywki, Las Vegas u Gii Coppoli jest filmowane za dnia na ziarnistej taśmie 16 mm, by odsłonić, co kryje się za blichtrem i magią. Niezwykłe uczucie „zamknięcia w akwarium", które może towarzyszyć przebywaniu w stolicy rozrywki, oddają zastosowane specjalne anamorficzne obiektywy. Las Vegas u Coppoli jest miejscem bez kryjącego upływ czasu make-upu, którego splendor nieuchronnie przemija - i które łączy z Shelley wspólna niepewna, ale pełna nadziei przyszłość.
Shelley (Anderson) występuje w rewii w Las Vegas. Praca jest jej ogromną pasją i sposobem na realizację siebie, dla niej przed laty poświęciła rodzinę. Dziś dowiaduje się, że spektakl, któremu oddała wszystko, schodzi z afisza. Ale choć 57-letnia tancerka słyszy zewsząd, że jej czas już minął, nie zamierza zejść ze sceny. W mieście, które wabi jak fatamorgana, by brutalnie obudzić ze snu, kobieta walczy o swoje marzenia i odzyskanie relacji z córką. Dojrzała tancerka bez klasycznego wykształcenia i matka, która nigdy nie była idealna - Shelly to pełnokrwista bohaterka, której życie nie oszczędza, ale która udowadnia, że koniec może być nowym początkiem. Hołdem dla Anderson i jej historii jest napisana na potrzeby filmu, nominowana do Złotego Globu piosenka Miley Cyrus „Beautiful That Way".
Intymny, rozpięty pomiędzy iluzjami a rzeczywistością, luksusową fasadą a surowym życiem, które toczy się za jej kulisami, „The Last Showgirl" jest także unikatowym portretem miasta. Zwykle pokazywane nocą, rozświetlone neonami niczym park rozrywki, Las Vegas u Gii Coppoli jest filmowane za dnia na ziarnistej taśmie 16 mm, by odsłonić, co kryje się za blichtrem i magią. Niezwykłe uczucie „zamknięcia w akwarium", które może towarzyszyć przebywaniu w stolicy rozrywki, oddają zastosowane specjalne anamorficzne obiektywy. Las Vegas u Coppoli jest miejscem bez kryjącego upływ czasu make-upu, którego splendor nieuchronnie przemija - i które łączy z Shelley wspólna niepewna, ale pełna nadziei przyszłość.
Ostatnia podróż
Katowice 02.05.2025, g. 17:00
od 14.50 pln
Wzruszająca opowieść o miłości syna do ojca, to opowieść o akceptacji tego, co nieuniknione.
Ostatnia podróż jest czułym portretem miłości, jaką filmowiec Filip Hammar darzy swojego schorowanego 80-letniego ojca Larsa. Ten afirmujący życie dokument, obejrzało w Szwecji ponad 400 000 widzów, film jest szwedzkim kandydatem do Oscara.
Filip razem z przyjacielem i współreżyserem filmu Fredrikiem chcą ponownie rozpalić ogień życia w ukochanym ojcu. Realizują pomysł i zabierają go nadmorskiego miasteczka we Francji, w którym spędzali przez lata wakacje. Lars przez lata pracował w liceum jako nauczyciel francuskiego. W 2008 r. przeszedł na emeryturę. Od pewnego czasu coraz gorzej się czuł, prawie nie ruszał się ze swojego ulubionego fotela. Tiina, matka Filipa uważa, iż stracił swoją iskrę życia.
Filip chwyta się złudnego przekonania, że może w jakiś sposób przywrócić Larsowi dawne zdrowie i stan umysłu, jeśli sprowadzi go z powrotem do ukochanej Francji. Pakuje ojca do Renault 4, niegdyś ich rodzinnego samochodu i z Wikingssonem, który staje się głosem rozsądku, na tylnym siedzeniu, wyruszają do Beaulieu-sur-Mer.
Podróż nie przebiega zgodnie z oczekiwaniami, a Renault, którego maksymalna prędkość wynosi 64 km/h jest najczęściej wyprzedzanym samochodem na trasie. Jednym z uroczych momentów filmu jest fakt, że Filip pamięta o wiele więcej z rodzinnych wakacyjnych niż Lars. Nawet jeśli Lars już nigdy nie będzie energicznym ojcem, jakiego idealizuje Filip, to wciąż postrzegamy go jako mądrego człowieka z ogromnym poczuciem humoru, zakochanego we Francji.
Film jest pełen wzruszających momentów. The Last Journey jest też hołdem dla nauczycieli i potwierdzenie tego, jak inspirujący i niezapomniani mogą być w naszym życiu.
W filmie usłyszymy muzykę autorstwa Christiana Olssona oraz piosenki autorstwa ulubieńców Larsa, Jacquesa Brela i Georgesa Brassensa.
Ostatnia podróż jest czułym portretem miłości, jaką filmowiec Filip Hammar darzy swojego schorowanego 80-letniego ojca Larsa. Ten afirmujący życie dokument, obejrzało w Szwecji ponad 400 000 widzów, film jest szwedzkim kandydatem do Oscara.
Filip razem z przyjacielem i współreżyserem filmu Fredrikiem chcą ponownie rozpalić ogień życia w ukochanym ojcu. Realizują pomysł i zabierają go nadmorskiego miasteczka we Francji, w którym spędzali przez lata wakacje. Lars przez lata pracował w liceum jako nauczyciel francuskiego. W 2008 r. przeszedł na emeryturę. Od pewnego czasu coraz gorzej się czuł, prawie nie ruszał się ze swojego ulubionego fotela. Tiina, matka Filipa uważa, iż stracił swoją iskrę życia.
Filip chwyta się złudnego przekonania, że może w jakiś sposób przywrócić Larsowi dawne zdrowie i stan umysłu, jeśli sprowadzi go z powrotem do ukochanej Francji. Pakuje ojca do Renault 4, niegdyś ich rodzinnego samochodu i z Wikingssonem, który staje się głosem rozsądku, na tylnym siedzeniu, wyruszają do Beaulieu-sur-Mer.
Podróż nie przebiega zgodnie z oczekiwaniami, a Renault, którego maksymalna prędkość wynosi 64 km/h jest najczęściej wyprzedzanym samochodem na trasie. Jednym z uroczych momentów filmu jest fakt, że Filip pamięta o wiele więcej z rodzinnych wakacyjnych niż Lars. Nawet jeśli Lars już nigdy nie będzie energicznym ojcem, jakiego idealizuje Filip, to wciąż postrzegamy go jako mądrego człowieka z ogromnym poczuciem humoru, zakochanego we Francji.
Film jest pełen wzruszających momentów. The Last Journey jest też hołdem dla nauczycieli i potwierdzenie tego, jak inspirujący i niezapomniani mogą być w naszym życiu.
W filmie usłyszymy muzykę autorstwa Christiana Olssona oraz piosenki autorstwa ulubieńców Larsa, Jacquesa Brela i Georgesa Brassensa.
Queer
Katowice 02.05.2025, g. 17:20
od 14.50 pln
Najnowszy film Luki Guadagnino z Danielem Craigiem w roli głównej! Odurzające, hipnotyczne kino o poszukiwaniu raju na ziemi, miłosnym głodzie i erotycznej obsesji, które powstało na podstawie jednej z najbardziej skandalizujących powieści XX wieku.
1950 rok. William Lee, około pięćdziesięcioletni amerykański ekspat żyjący w Meksyku, spędza dni niemal całkowicie w samotności, z wyjątkiem kilku kontaktów z innymi członkami małej amerykańskiej społeczności. Jego spotkanie z Eugene'em Allertonem, nowym w mieście, młodym studentem, po raz pierwszy pokazuje mu, że być może w końcu możliwe będzie nawiązanie intymnej więzi. „Queer” to druga, równie udana, współpraca Guadagnino ze scenarzystą Justinem Kuritzkesem, autorem scenariusza do „Challengers”. Daniel Craig, który zasłynął jako Bond, u Guadagnino zagrał najodważniejszą ze swoich dotychczasowych ról. Aktor wydobywa ze swojej postaci zarówno magnetyczny erotyzm, jak i tragiczną śmieszność dojrzałego mężczyzny, który zakochał się jak nastolatek.
1950 rok. William Lee, około pięćdziesięcioletni amerykański ekspat żyjący w Meksyku, spędza dni niemal całkowicie w samotności, z wyjątkiem kilku kontaktów z innymi członkami małej amerykańskiej społeczności. Jego spotkanie z Eugene'em Allertonem, nowym w mieście, młodym studentem, po raz pierwszy pokazuje mu, że być może w końcu możliwe będzie nawiązanie intymnej więzi. „Queer” to druga, równie udana, współpraca Guadagnino ze scenarzystą Justinem Kuritzkesem, autorem scenariusza do „Challengers”. Daniel Craig, który zasłynął jako Bond, u Guadagnino zagrał najodważniejszą ze swoich dotychczasowych ról. Aktor wydobywa ze swojej postaci zarówno magnetyczny erotyzm, jak i tragiczną śmieszność dojrzałego mężczyzny, który zakochał się jak nastolatek.
Sanatorium Pod Klepsydrą według Braci Quay
Katowice 02.05.2025, g. 18:50
od 14.50 pln
„Sanatorium Pod Klepsydrą według Braci Quay” to odważna adaptacja prozy Brunona Schulza autorstwa legendarnych twórców animacji. Wielbicielem ich talentu jest m.in. Christopher Nolan, który poświęcił im jedyny stworzony przez siebie dokument.
Premiera „Sanatorium Pod Klepsydrą według Braci Quay” odbyła się na festiwalu w Wenecji w prestiżowym konkursie Giornate degli Autori, gdzie animacja otrzymała wyróżnienie Musa Cinema & Arts Award. Film otwierał też London Film Festival i znalazł się w czołówce najbardziej docenionych dzieł 2024 International Cinephile Society, zrzeszającego krytyków filmowych z pięciu kontynentów. Niezależna produkcja była tworzona przez dwie dekady w autorskim, niepodrabialnym stylu Braci Quay („Instytut Benjamenta”, „Stroiciel trzęsień ziemi”). Pomysł hołdu dla twórczości Schulza narodził się jeszcze w latach 80. XX wieku, gdy ich krótkometrażowa „Ulica Krokodyli” – jedna z najbardziej nagrodzonych animacji w historii kina – była pierwszą od czasów wersji Wojciecha Jerzego Hasa adaptacją tej wyjątkowej literatury.
Józef odwiedza swego ojca w tajemniczym sanatorium u podnóża Karpat. Wprawdzie ojciec nie żyje, ale w uzdrowisku cofnięto zegary. Doktor Gotard wyjaśnia, że to szczególna opieka nad zmarłymi, by nie zorientowali się, że są martwi. Tam ich życie jeszcze się nie skończyło, czas nie przeminął. Oglądamy zatrzymane wspomnienia w magicznym urządzeniu, pudełku optycznym, które dzięki alchemii, raz do roku, pozwala zobaczyć przez siedem soczewek mistyczne wizje zapisane w siatkówce oka. Wprawione w ruch odsłaniają ukrytą stronę rzeczywistości. Dzięki maszynie Józef spotyka ojca w wielu wcieleniach na różnych etapach życia. Stopniowo godzi się ze stratą i zostaje sam w tajemniczym pociągu, wracając do krainy życia.
Produkcja została zrealizowana po polsku z polską ekipą i aktorami, a jej polską producentką jest Izabela Kiszka-Hoflik. W filmie wystąpili Wioletta Kopańska, Andrzej Kłak oraz Tadeusz Janiszewski, słynny aktor Teatru Ósmego Dnia. Bruno Schulz – autor literackiego pierwowzoru „Sanatorium Pod Klepsydrą” – to jeden z najoryginalniejszych pisarzy i artystów XX wieku. Jego tragiczny los również został zawarty w filmie, bo postać Schulza i jego wyobraźnia inspiruje Braci Quay od początku ich kariery. W pełnometrażowym dziele, które trzeba uznać za summę ich dokonań, stworzyli hybrydę animacji lalkowej i zdjęć aktorskich. Podziw budzi odważna decyzja, na jaką nie zdecydowałby się żaden polski reżyser – umieścić gęstą, poetycką frazę Schulza w oryginale. Daje to rozkosz słuchania hipnotycznej, wciągającej lektury.
Premiera „Sanatorium Pod Klepsydrą według Braci Quay” odbyła się na festiwalu w Wenecji w prestiżowym konkursie Giornate degli Autori, gdzie animacja otrzymała wyróżnienie Musa Cinema & Arts Award. Film otwierał też London Film Festival i znalazł się w czołówce najbardziej docenionych dzieł 2024 International Cinephile Society, zrzeszającego krytyków filmowych z pięciu kontynentów. Niezależna produkcja była tworzona przez dwie dekady w autorskim, niepodrabialnym stylu Braci Quay („Instytut Benjamenta”, „Stroiciel trzęsień ziemi”). Pomysł hołdu dla twórczości Schulza narodził się jeszcze w latach 80. XX wieku, gdy ich krótkometrażowa „Ulica Krokodyli” – jedna z najbardziej nagrodzonych animacji w historii kina – była pierwszą od czasów wersji Wojciecha Jerzego Hasa adaptacją tej wyjątkowej literatury.
Józef odwiedza swego ojca w tajemniczym sanatorium u podnóża Karpat. Wprawdzie ojciec nie żyje, ale w uzdrowisku cofnięto zegary. Doktor Gotard wyjaśnia, że to szczególna opieka nad zmarłymi, by nie zorientowali się, że są martwi. Tam ich życie jeszcze się nie skończyło, czas nie przeminął. Oglądamy zatrzymane wspomnienia w magicznym urządzeniu, pudełku optycznym, które dzięki alchemii, raz do roku, pozwala zobaczyć przez siedem soczewek mistyczne wizje zapisane w siatkówce oka. Wprawione w ruch odsłaniają ukrytą stronę rzeczywistości. Dzięki maszynie Józef spotyka ojca w wielu wcieleniach na różnych etapach życia. Stopniowo godzi się ze stratą i zostaje sam w tajemniczym pociągu, wracając do krainy życia.
Produkcja została zrealizowana po polsku z polską ekipą i aktorami, a jej polską producentką jest Izabela Kiszka-Hoflik. W filmie wystąpili Wioletta Kopańska, Andrzej Kłak oraz Tadeusz Janiszewski, słynny aktor Teatru Ósmego Dnia. Bruno Schulz – autor literackiego pierwowzoru „Sanatorium Pod Klepsydrą” – to jeden z najoryginalniejszych pisarzy i artystów XX wieku. Jego tragiczny los również został zawarty w filmie, bo postać Schulza i jego wyobraźnia inspiruje Braci Quay od początku ich kariery. W pełnometrażowym dziele, które trzeba uznać za summę ich dokonań, stworzyli hybrydę animacji lalkowej i zdjęć aktorskich. Podziw budzi odważna decyzja, na jaką nie zdecydowałby się żaden polski reżyser – umieścić gęstą, poetycką frazę Schulza w oryginale. Daje to rozkosz słuchania hipnotycznej, wciągającej lektury.
PRZEDPREMIERA: Ukryty motyw
Katowice 02.05.2025, g. 20:00
od 14.50 pln
„Ukryty motyw”, nowy film twórcy pamiętnych „Winnych”, to wciągający, mroczny thriller, który trzyma w napięciu do ostatniej minuty. To gęsta od emocji opowieść o pragnieniu zemsty silniejszym niż sprawiedliwość, rewelacyjnie poprowadzona przez reżysera, Gustava Möllera. Główną bohaterkę – kobietę pod presją, w sercu męskiego świata – przejmująco gra Sidse Babett Knudsen, gwiazda duńskiego kina znana m.in. z „Club Zero” i seriali „Rząd” oraz „Westworld”.
Eva (Knudsen) pracuje jako strażniczka w zakładzie karnym. Jedyna kobieta wśród mężczyzn. Nikt nie zna jej prawdziwej historii. Nikt nie domyśla się, że pod mundurem i pozornym spokojem ukrywa plan zemsty, który w ciszy pielęgnuje od lat. Misterny, chłodny, precyzyjny. Plan, który stał się jej obsesją, sensem istnienia, jedynym światłem w miejscu, gdzie rządzą przemoc i milczenie. Kiedy na oddział o zaostrzonym rygorze trafia młody mężczyzna, który zamordował kolegę z celi, Eva podejmuje decyzję, która stawia na szali całe jej dotychczasowe życie.
Zrealizowany niemal w całości w surowych wnętrzach, w półmroku, w którym łatwo jest ukryć prawdziwe intencje, „Ukryty motyw” wciąga widza w fascynującą psychologiczną rozgrywkę. Stawia go przed moralnym dylematem i każe odpowiedzieć na pytanie: czy jesteśmy zakładnikami swojej przeszłości i więźniami swoich emocji?
Kolejny film Gustava Möllera – autora jednego z najgłośniejszych debiutów ostatnich lat. Jego „Winni” zdobyli kilkadziesiąt duńskich i międzynarodowych nagród, powstał również amerykański remake filmu z Jakiem Gyllenhaalem w roli głównej. Tym razem reżyserów również sięga po thriller i opowiada pełną napięcia historię rozgrywającą się w murach więzienia. Jak w przypadku jego poprzedniego filmu: nic nie jest czarno-białe, a widz nie raz może dać się zwieść reżyserowi.
Eva (Knudsen) pracuje jako strażniczka w zakładzie karnym. Jedyna kobieta wśród mężczyzn. Nikt nie zna jej prawdziwej historii. Nikt nie domyśla się, że pod mundurem i pozornym spokojem ukrywa plan zemsty, który w ciszy pielęgnuje od lat. Misterny, chłodny, precyzyjny. Plan, który stał się jej obsesją, sensem istnienia, jedynym światłem w miejscu, gdzie rządzą przemoc i milczenie. Kiedy na oddział o zaostrzonym rygorze trafia młody mężczyzna, który zamordował kolegę z celi, Eva podejmuje decyzję, która stawia na szali całe jej dotychczasowe życie.
Zrealizowany niemal w całości w surowych wnętrzach, w półmroku, w którym łatwo jest ukryć prawdziwe intencje, „Ukryty motyw” wciąga widza w fascynującą psychologiczną rozgrywkę. Stawia go przed moralnym dylematem i każe odpowiedzieć na pytanie: czy jesteśmy zakładnikami swojej przeszłości i więźniami swoich emocji?
Kolejny film Gustava Möllera – autora jednego z najgłośniejszych debiutów ostatnich lat. Jego „Winni” zdobyli kilkadziesiąt duńskich i międzynarodowych nagród, powstał również amerykański remake filmu z Jakiem Gyllenhaalem w roli głównej. Tym razem reżyserów również sięga po thriller i opowiada pełną napięcia historię rozgrywającą się w murach więzienia. Jak w przypadku jego poprzedniego filmu: nic nie jest czarno-białe, a widz nie raz może dać się zwieść reżyserowi.
Motel Destino
Katowice 02.05.2025, g. 20:20
od 14.50 pln
Film brazylijskiego reżysera Karima Aïnouza („Niewidoczne życie sióstr Gusmao„) to niepokojąco gorąca opowieść łącząca w sobie elementy thrillera erotycznego z poetyką kina noir. Wyrazista kolorystyka koresponduje z coraz bardziej duszną ekranową atmosferą w tej wciągającej opowieści o pragnieniach, wyzwoleniu i lojalności.
Utrzymany w neonowych barwach motel Destino to miejsce, gdzie ujście znajdują pierwotne ludzkie instynkty i króluje pożądanie. Położony na północnym wybrzeżu Brazylii przydrożny hotel na godziny staje się, choć na chwilę, schronieniem dla par, które nie mają innej sposobności do tego, by okazywać sobie fizyczną bliskość.
Ten wyróżniający się z otoczenia przybytek rozkoszy prowadzony jest przez porywczego Eliasa oraz jego młodszą żonę Dayanę. Rutyna dnia codziennego zakłócona zostaje za sprawą niespodziewanego przybycia 21-letniego Heraldo. Młody mężczyzna desperacko szuka schronienia po nieudanym napadzie, przez co poszukuje go zarówno gang, który zawiódł, jak i policja. Dynamika relacji w motelu zmienia się z chwilą, gdy Dayana coraz bardziej zafascynowana jest nowym przybyszem.
Utrzymany w neonowych barwach motel Destino to miejsce, gdzie ujście znajdują pierwotne ludzkie instynkty i króluje pożądanie. Położony na północnym wybrzeżu Brazylii przydrożny hotel na godziny staje się, choć na chwilę, schronieniem dla par, które nie mają innej sposobności do tego, by okazywać sobie fizyczną bliskość.
Ten wyróżniający się z otoczenia przybytek rozkoszy prowadzony jest przez porywczego Eliasa oraz jego młodszą żonę Dayanę. Rutyna dnia codziennego zakłócona zostaje za sprawą niespodziewanego przybycia 21-letniego Heraldo. Młody mężczyzna desperacko szuka schronienia po nieudanym napadzie, przez co poszukuje go zarówno gang, który zawiódł, jak i policja. Dynamika relacji w motelu zmienia się z chwilą, gdy Dayana coraz bardziej zafascynowana jest nowym przybyszem.